Ondersteuning van sociaal zwakkeren vinden wij een belangrijke maar ook moeilijke uitdaging. Enerzijds klinkt het goed om voor een “warme samenleving” op te komen die mensen ondersteunt die om één of andere reden in een sukkelstraatje geraakt zijn. Maar evenzeer moeten we ons afvragen hoe dat allemaal betaalbaar blijft. Iedereen heeft recht op een vangnet, maar dat mag geen hangmat worden en het is ook niet de bedoeling om armoede van elders aan te trekken. Daarnaast moet fraude uiteraard vermeden worden.

In de eerste plaats moet de hulp erop gericht zijn om mensen met problemen opnieuw aan een gepaste baan te helpen, aangepast aan hun bekwaamheden, hun handicap en/of andere noden. Dat is de beste manier om deze mensen op een duurzame manier uit de armoede te helpen en hun leven opnieuw op de rails te krijgen.

De sociale diensten leveren vandaag reeds uitstekend werk met advies, bemiddeling en doorverwijzen naar andere instanties. Er zijn echter mensen die uit de boot vallen doordat zij de weg naar de sociale diensten niet vinden of omdat zij de stap naar hulp niet zetten doordat de drempel te hoog is. Het is daarom essentieel dat de diensten vertrouwelijk te bereiken zijn. Indien gewenst moet de sociaal assistent anoniem aan huis kunnen komen. Er moet ook een laagdrempelig meldpunt komen waar buren, de huisarts, vrienden, kennissen of familie (mogelijke) problemen kunnen melden. Daarnaast moet armoede ook actief opgespoord worden, bijvoorbeeld door samenwerking met scholen en de postdiensten, zoals in sommige gemeenten toegepast wordt.